Prolog

         - Naprawdę muszę to robić, mamo?- spytała dziewczynka drżącym głosem. W jej oczach czaiły się niepewność i strach.
   Matka poprawiła przekrzywioną stokrotkę wplecioną w granatowe włosy córki.
   - Oczywiście, że tak, kochana- szepnęła kojąco. Wygładziła fałdy swojej śnieżnobiałej sukni i popchnęła ją do przodu, w kierunku ogromnego głazu. W jego cieniu ktoś się poruszał, ale z tej odległości dziecko nie mogło zidentyfikować postaci.
   Księżyc świecił nad ich głowami, oświetlając klif od północnej strony. Kwiaty kołysały się leniwie pod wpływem zimnej bryzy znad oceanu. Poprzez bezkresną toń zieleni traw kroczyła dostojnie wysoka kobieta, z dumnie uniesioną głową i przestraszoną dziecinką wtuloną w suknię, trzymającej się jej jak ostatniej deski ratunku. Wspięły się na sam szczyt zbocza, aż do wielkiego kamienia. Tam, przy łunie światła płynącego z przygotowanej wcześniej latarni, zobaczyły wychudzonego chłopczynę. Spał on sppkojnie, z lekkim uśmiechem na ustach i różą w dłoni.
   - Śmiało.- Zachęciła dziewczynkę rodzicielka.- Zrób, co należy.
   - Ja nie chcę!- Panienka cofnęła się o krok, z łzami w oczach.
   - Nic nie poczuje, obiecuję.- Zapewniła ją kobieta i położyła dłoń na ramieniu.- Nie zabijesz go.
   Dziecko niepewnie zrobiło pierwszy krok w stronę ofiary. Obróciło się w stronę uśmiechającej matki i już z większą śmiałością ruszyło dalej. Usiadło na kolanach na ziemi i drżącą ręką uniosło dłoń chłopaka do ust. Róża w niej zaciśnięta nadal trwała nienauszona, rozsiewając wokół swój cudowny zapach.
   Dziewczynka cicho westchnęła i zatopiła swoje mlecznobiałe kły w jego przegubie. Poczuła w ustach niesamowity smak krwi, który od tej chwili miał gościć tu regularnie. Rozprzestrzeniał się w ustach i gasił jej pragnienie, a ona tylko łapczywie piła coraz więcej.
   Płatek róży upadł na ziemię, a następnie po nim wszystkie pozostałe. Kobieta oderwała delikatnie córkę od pokarmu i pogłaskała po głowie.
   - Jestem z ciebie dumna, Lagoono- wyszeptała, przytulając ciepło córkę. Spojrzała jej w oczy ciepłym spojrzeniem.- Czeka cię jeszcze drugi etap.
   - Czy jest tak samo straszny?- spytała dziecinka.
   - Nie.- Uśmiechnęła się matka. Ukucnęła przy chłopaku i zakreśliła palcem na świeżej jeszcze ranie krąg.- Musisz nauczyć się maskować swoje ślady.- Pouczyła ją.- Dzięki temu nic nie będzie widoczne.- Kolejny krąg zakreśliła na czole.- A dzięki temu nic nie będzie wspominane.
   Młoda uczennica wpatrywała się uważnie w jej płynne ruchy. Poczekała, aż rodzicielka wstanie, po czym chwyciła ją za rękę.
   - Teraz etap drugi, skarbie- wyszeptała i poprowadziła dziecko w stronę klifu. Znajdowały się już prawie na samym jego krańcu, wystarczył jeden krok do skoku w bezkresne odmęty oceanu. Ich suknie powiewały, sprawiając, że wyglądały majestatycznie. Księżyc oświetlał twarze, nadając im dumnego wyrazu.
   - Muszę?- Zawahała się ponownie dziewczynka.
   - Wszystko będzie dobrze.- Zapewniła ją kobieta.- A teraz zamknij oczy i zaufaj mi.
   Pociecha wykonała polecenie uśmiechając się lekko.
   Nieziemski śpiew rozległ się po dolinie, przełamując idealną i niezmąconą niczym ciszę.
   Mama podeszła do niej, ucałowała po raz ostatni i popchnęła leciutko. Teraz mogła tylko patrzeć, jak ciało dziecka spada, a śpiew nasila się coraz bardziej...
_____
Tak więc witam wszystkich na nowym blogu Króliczka ;)
Przedstawiam wam *famfary* prolog, krótki, ale taki musiał być. W najbliższym czasie pojawi się rozdział pierwszy ^^
Proszę ładnie o opinie :D
Ahoj ♡